SUPERWOMAN BURN-OUT

Opzij, opzij, opzij,

Maak plaats, maak plaats, maak plaats,

Wij hebben ongelofelijk haast.

Opzij, opzij, opzij,

Want wij zijn haast te laat,

Wij hebben maar een paar minuten tijd.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

We kunnen nu niet blijven, we kunnen nu niet langer blijven staan.

- Herman van Veen

Wie kent het niet? Het dagelijkse ritueel van rennen als een bezetene, van de ene verplichting naar de andere, alsof we deelnemen aan een marathon georganiseerd door Herman van Veen himself. Als vrouwen lijken we wel Superwomen, vliegend van de ene kant naar de andere, onze agenda's volgepropt alsof we de komende twee maanden geen adempauze nodig hebben. En het liefst klaren we alles zelf, want dat gaat sneller en we weten dat het dan goed gebeurt. 's Avonds, uitgeput op de bank, realiseren we ons: jeetje, weer zo'n dag voorbijgevlogen.

Laten we even serieus zijn. Heb jij vandaag eigenlijk wel opgemerkt wat je allemaal hebt uitgespookt?

"ik kan dit allemaal in mijn eentje af en heb zeker geen hulp nodig"

Lieve SUPERWOMAN deze blog is vandaag voor jou!

Welkom bij mijn hoogstwaarschijnlijk meest persoonlijke blog tot nu toe. Een paar maanden terug moest ik toegeven dat mijn SUPERWOMAN-outfit een tikkeltje te strak begon te zitten. Thuis belandde ik met een SUPERWOMAN BURN-OUT. Naast het opzetten van mijn eigen Soundful-praktijk jongleerde ik met een fulltime baan en vervulde ik de rol van oprichter en voorzitter van Stichting Bevrijd van PTSS. Oh ja, en laten we de 'gewone' gezinsdingen niet vergeten, met een flinke dosis 'ik kan dit allemaal in mijn eentje af en heb zeker geen hulp nodig.’ Stiekem vond ik het wel leuk om mezelf neer te zetten als de Danielle die alles kan, met de levensfilosofie van Pippi Langkous - "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat het kan." En nu?

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het wel kan, maar dat het geen gezonde situatie is.

Dat ik het wel kan, maar dat ik het inmiddels niet meer wil.

Dat ik het wel kan, maar dat het me niet gelukkig maakt.

Dat ik het wel kan, maar dat het een killer is voor mijn innerlijke vuurtje.

Vooral dat stemmetje in mijn hoofd – altijd vol negativiteit en ongezouten meningen zonder enige portie opbouwende kritiek – lachte me uit. "Heb je eindelijk je eigen praktijk als Soundhealer, zit je zelf aan de grond. Wat een lachertje." Inmiddels weet ik beter en zie ik mijn SUPERWOMAN BURN-OUT als een zegen, al was dat zeker niet in het begin het geval. Het werk bij mijn werkgever staat dan wel on hold, maar in mijn praktijk gaat het gewoon door. Schuldgevoel kwam om de hoek, de meest nare titels gaf ik mezelf. Van verrader tot leugenaar, van niet loyaal als grappenmaker, het passeerde allemaal de revue in mijn hoofd. Toch ging ik nu tegen dat stemmetje in.

Mensen helpen helen is mijn passie, daar krijg ik energie van. En ik moest vooral dingen doen die mij energie geven, was het advies van mijn huisarts. Zo kwam ik erachter dat door mijn eigen proces aan te gaan, ik juist nog beter word in wat ik zo graag doe. Hierdoor omarmde ik dat donkere hoekje waar ik terecht was gekomen en ben ik op onderzoek uitgegaan. Ik ben er volledig ingedoken en heb mezelf keer op keer afgevraagd: hoe heeft het zover kunnen komen? Het antwoord deel ik graag met jullie, omdat ik weet dat ik niet de enige ben met deze vorm van burn-out. Misschien sta je zelf al voor dat deurtje, maar ben je nog niet klaar om het toe te geven. Lees dan vooral verder; het zal waarschijnlijk heel herkenbaar zijn.

"Voel eens aan je voorhoofd! Ben een mens met net als jij, 24 uur in een dag, waarvan het goed zou zijn als ik van die 24 uur minimaal 7 uur slaap"

SUPERWOMAN BURN-OUT

De SUPERWOMAN BURN-OUT , zoals ik het noem, is iets waar veel vrouwen op dit moment last van hebben. Eind deze maand word ik 43, ben moeder, vrouw van, en iemand die altijd voor alles en iedereen klaarstaat. Net zoals mijn moeder en mijn oma voor mij klaarstonden. Als de één er niet was, kon ik bij de ander terecht. Beide werkten parttime, maar zorgden voor het huishouden en hadden ook nog tijd voor ons, de (klein)kinderen. Dat was mijn beeld van wat ik later wilde zijn. Maar de wereld is in het tempo van een hogesnelheidstrein veranderd. We willen meer, zien meer, en de wereld ligt elke dag binnen handbereik. We zien niets anders dan het perfecte plaatje op Instagram en Co.

Ik had een fantastische fulltime baan, werkte keihard. Wil er altijd zijn voor mijn gezin, het huishouden doen, de was draaien, ramen zemen, boodschappen doen, huiswerk. Als er iemand piepte, was ik er. Kinderfeestje hier, sportactiviteit daar. Moeders gevraagd voor buitenschoolse activiteiten, natuurlijk, ik doe het wel even. En manlief, jij hebt mijn hulp nodig, natuurlijk ben ik er voor je, dat is wat ik als vrouw hoor te doen. Familie en vrienden, jullie hebben mij nodig voor wat dan ook, ik zal er zijn. Ik werk vanuit huis, dus kan mijn dag zelf wel indelen. Lees, 2 uur onderweg met iemand anders, betekende voor mij dat ik tot ’s avonds 7 uur nog zeker achter de laptop zat en dat terwijl ik meestal al rond 06.30 uur de eerste mails beantwoordde. Dat harde werken werd gezien, daar werd ik voor beloond door mijn werkgever en mijn ego kreeg elke keer een boost. Want jeetje, de stijging die ik had gemaakt in mijn carrière, de kansen die het me bracht om vanuit secretaresse te groeien naar iemand die een eigen Service Project kreeg, daarbij ook nog de planning deed voor 14 andere projecten en het hele administratieve support team aanstuurde en gemiddeld zo’n 10 procedures schreef per jaar voor deze grote internationale organisatie, daar was ik toch ook wel trots op. Want ik had alles eigenhandig bereikt. En toen ineens werd het me in een weekend duidelijk, kon ik ook niet meer wegkijken en wist ik dat ik werk met mijzelf aan de winkel had. Zeker toen ik paniekaanvallen kreeg alleen al aan het idee dat ik moest gaan werken. Ik was me namelijk duidelijk geworden dat ik bij elke nieuwe taak over mijn eigen grenzen heenging en ik uiteindelijk 6 verschillende banen alleen deed. En nee, daar neem ik mijn werkgever niets kwalijk, want ik ben diegene geweest die niet heeft gezegd; ’voel eens aan je voorhoofd! Ben een mens met net als jij, 24 uur in een dag, waarvan het goed zou zijn als ik van die 24 uur minimaal 7 uur slaap.’ Ik pakte alles aan, want dat deed mijn ego groeien. Het zorgde er wel voor dat de tijd die ik in de agenda voor mijzelf inplande er vaak bij inschoot, want na het eten was ik kapot en wilde ik even helemaal niets meer.

Zo kwam ik tot de conclusie dat tijd werd dat ik mijn SUPERWOMAN cape even aan de kapstok zou hangen, mijn krytponite was op en het vuurtje ging langzaam uit. Ik moest toegeven dat ik wel een SUPERWOMAN ben, maar niet 10.000 ballen tegelijk in de lucht kan houden, zonder dat het ten koste gaat van mijn zijzelf.

De tijd van de maand

Eens in de maand was ik mega chagrijnig, liep ik al mopperend door het huis, dat ik alles maar alleen moest doen. Zou wel aan de tijd van de maand liggen, dacht ik dan. Al heb ik al jaren geen baarmoeder meer en maar 1 eierstok, zullen vast de hormoonschommelingen zijn. Wat eigenlijk al een rode vlag had moeten zijn voor mijzelf, en waar ik mijzelf misschien de vraag had kunnen stellen "waarom is dit nu ineens een probleem, wat maakt het anders als op andere dagen?" negeerde ik het, ofwel mijzelf, compleet en was het vooral de schuld van een ander. Dat mopperen van eens per maand, werd elke week een beetje meer. Tot ik merkte dat ik bijna alleen nog maar mopperde. Dat ik niets meer leuk vond en dat de mannen thuis, me vaak met argusogen aanstaarden hoe of wat ik nu echt probeerde te zeggen. To the point komen, dat wat vooral de mannen nodig hebben, vond ik een overbodige luxe en vond dat ze maar moesten begrijpen wat ik tussen de lijntjes door eigenlijk nu werkelijk zei.

Zo kon tot voor kort het volgende gesprek in mijn hoofd plaatsvinden als ik langs de was liep:

"Verdomme, moet ik dit nu weer doen? Kunnen ze nou niet ook eens uit zichzelf de was opvouwen, en naar boven brengen en misschien een keer de stofzuiger door het huis halen? Jezus, het is echt een teringzooi in huis en wie mag het weer doen? Ik lijk Assepoester wel. Zien mijn mannen nu echt niet dat ik het niet allemaal kan? Moet ik ze nu echt om hulp vragen?" Met direct dat stemmetje dat zei, ‘weet je wat, laat ook maar, als ik het moet vragen en uitleggen tot het aan mijn standaard voldoet, kan ik het beter zelf doen."

Om vervolgens geïrriteerd datgene te doen wat ik de andere dagen in de maand zonder problemen gedaan zou hebben. Volg je me nog?

Man- en zoonlief kregen de schuld van iets wat ik vond dat ik moest doen, maar niet meer aan mijn eigen verwachtingen kon voldoen. Dit alles omdat ik het plaatje wilde waarmaken van de vrouw die ik dacht vroeger te willen zijn, in combinatie met een real-life fulltime baan van 40+ uur per week, met een eigen praktijk, met een stichting die zich inzet voor hen die het 100x zwaardere hebben dan ik (dus wat zeur je) en vooral zoveel mogelijk, lees alles, zelf willen doen. Controle houden, zodat je weet dat het goed gaat. En uiteindelijk boos worden op de mensen die ik het meest liefheb omdat ik faalde, boos was op mezelf, omdat ik niet dag in dag uit al mijn voorgenomen taken kon afhaken. Nou lekker dan. En dat allemaal omdat ik in mijn toekomstberekening niet had meegenomen dat het weleens mogelijk zou kunnen zijn dat ik die vrouw helemaal niet kan zijn, in ieder geval niet op op een leuke en gezonde manier.

"Dat kleine meisje in mij schreeuwt om aandacht, aandacht en liefde van mij, haar volwassen versie"

Evolutie van de vrouw

De vrouw is inmiddels geëvolueerd naar een nieuwe vorm. Krachtig en zelfstandig, maar dat betekent ook dat ik het beeld van vroeger moest loslaten en moest aanpassen naar de huidige tijd. Zodat ik in dat plaatje mezelf niet vergeet. Want de schreeuw om gezien en gehoord te worden, komt van binnenuit en is aan mij gericht. Dat kleine meisje in mij schreeuwt om aandacht, aandacht en liefde van mij, haar volwassen versie.

Mijn lichaam geeft al ruim 1,5 jaar doormiddel van mijn Alopecia Areata, een auto immuunziekte, aan dat het ergens niet goed gaat. Lekker negeren en vooral doorgaan met het zorgen voor alles en iedereen en vooral niet stilstaan bij jezelf. Wat er onlangs toe leidde dat ik zonder een lichte paniekaanval/ meltdown niet eens kon zeggen wat ik 's avonds zou willen eten. Omdat ik gewoon niet meer in verbinding stond met mijzelf en dat omdat ik niet voor mijzelf zorgde.

Door alle positiviteits-goeroes en quotes zijn we ons ervan bewust dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons geluk. Maar een groot deel van ons doet er nog te weinig aan. We vinden de liefde die we ontvangen, het gezien en gehoord worden door onze omgeving nog steeds belangrijker dan liefdevol zijn voor onszelf. Waar beginnen, als je niet eens duidelijk hebt wat je nou precies nodig hebt omdat je hoofd als een stuiterbal van hot naar her beweegt omdat we onverzadigbaar naar extern geluk streven. Elke dag werk je hard zodat je minimaal 1 keer per jaar op vakantie kunt. Zodra je je vakantie geboekt hebt, kan het aftellen beginnen en dwaal je met gedachten met enige regelmaat af naar dat mooie plekje. Eenmaal op vakantie ben je met je gedachten in no-time, als je niet eerst een goed weekje snotverkouden of ziek wordt, bij hetgeen wat je allemaal moet doen als je weer thuis bent. Door de direct access en alles met een knopdruk binnen handbereik lijken we nou nooit eens te genieten van het moment en zijn we altijd met onze gedachtes ergens ander. Onbewust kan het altijd meer, meer, meer. Terwijl eigenlijk alles in ons schreeuwt, minder, minder, minder.

Dat kleine schermpje waarmee we nu directe toegang hebben tot de wereld en de wereld tot ons, had ik trouwens als klein meisje ook niet meegenomen in mijn 'Later als ik groot ben-plaatje'. Terwijl onze moeders, oma's en overgrootmoeders zich alleen druk maakten om de mening van gezin, familie en vrienden, lijken wij ons nu bezig te houden met wat die enige vage kennis aan de andere kant van de oceaan van ons denkt.

Waarom????

Waarom doen we dit onszelf toch aan? Waarom? Omdat je niet wilt toegeven dat je niet alles kunt doen en hebben, en omdat we vooral willen laten zien dat het goed met ons gaat voor de buitenwereld? Omdat het een teken van zwakte zou kunnen zijn? Uit ervaring kan ik zeggen, dat dat niet klopt. Niets is zo bevrijdend en krachtig als toegeven dat je niet alles alleen kunt. En ja, een antwoord op de vraag 'hoe gaat het met je' mag ook zijn: "Nou, op dit moment even minder, maar ik werkt eraan." Geloof me, dit levert ook nog eens grappige reacties op, omdat 9 van de 10 mensen deze vraag op automatische piloot stellen en ook automatisch het standaard antwoord ‘ja goed hoor en met jou?’ terug verwachten. En dan nog de allerbelangrijkste superkracht die je mag gaan inzetten, is je stemorgaan, door om hulp te vragen.

In mijn praktijk en omgeving hoor ik altijd hetzelfde antwoord van de vrouwen om mij heen die wel een extra paar handen kunnen gebruiken, op de vraag: ‘Als je me nodig hebt of ik je ergens mee kan helpen, laat het dan weten?’ Standaard is het antwoord; ahhh dankjewel, superlief, maar eerlijk gezegd zal ik dat niet zo snel doen. Same here! Ik ben niet minder schuldig. Als ik naar mezelf kijk, bied ik te pas en te onpas mijn hulp aan. Dan hoef je nog niet eens in mijn inner circle te bewegen, maar hulpvragen, ho maar. Terwijl het leven daarmee zoveel makkelijker maken voor onszelf.

Ons gezin krijgt het meeste te verduren als we over onze grenzen heen blijven gaan. Wij vrouwen zijn dan wel geëvolueerd naar de vrouwen die we vandaag de dag zijn, maar onze mannen zijn niet in hetzelfde tempo meegegroeid. En dat is niet lullig bedoeld! Het is onze eigen schuld. We hebben ze tot nu toe weinig redenen gegeven, want we hadden alles onder controle en deden het lekker alleen, net zoals onze moeders en oma’s dat ook deden. Tot nu hadden de mannen als rolmodel de man die ervoor zorgt dat het eten op tafel staat. Zij hebben dat voorbeeld net zo goed meegekregen van hun vader en opa. Als wij gezien en gehoord willen worden, zullen we onze mond open moeten doen. En hen de kans geven om met ons mee te groeien en het idee loslaten dat alleen onze eigen ‘standaard’ goed genoeg is en dat we de hulp mogen accepteren.

Als moeder geef je de kinderen wel tig belangrijke lessen mee, door af en toe te zeggen, nu even niet of om ook hen om een helpende hand te vragen. We laten zien dat het de normaalste zaak van de wereld is om hulp te vragen, dat je voor jezelf mag en moet opkomen en dat grenzen aangeven niets met egoïsme te maken heeft, maar met zelfliefde. En dat het leven niet altijd Insta-perfect zal zijn.

Lieve SUPERWOMAN ik hoop dat ik je met mijn eerlijke woorden heb laten zien, dat we mens zijn en we onze kalenders niet vol hoeft te proppen omdat we denken dat het hoort. Ik hoop dat ik je heb mogen inspireren en ook jij je cape even aan de kapstok hangt, en je zo een andere SUPERWOMAN in jouw omgeving  kunt inspireren hetzelfde te doen, waardoor we collectief de lat omlaag gaan brengen.

Mocht je vragen hebben, bekijk dan gerust mijn andere  blogartikelen  of stuur me een  berichtje  met je specifieke vraag. Ik zal zo snel mogelijk contact met je opnemen. Mocht jij je jezelf wat zelfliefde gunnen, dan mag je ook altijd een afspraak maken voor een ontspannende Soundful massage .

In mij zit er genoeg liefde om te delen,

dus begin ik eerst bij mijzelf